ഹിറാസ്ട്രീറ്റില്‍ ഒരു വെളുപ്പാന്‍ കാലത്ത്

വെളിച്ചം കണ്ണ് തിരുമ്മി എഴുന്നേറ്റുവരുന്നേയുള്ളൂ. 
 വേപ്പുമരങ്ങള്‍  ഉറക്കച്ചടവ് വിട്ടുമാറാതെ 

പുതിയ ഒരു ദിവസത്തിന്റെ ഉന്മേഷത്തിലേക്ക് കണ്ണുതുറന്നു  നില്പ് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. 
ഇരുട്ട് പടിയിറങ്ങി പോയതറിയാതെ സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റുകള്‍‍ 
വെറുതെ ചിരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ചവറ്റുകൊട്ടക്കരികില്‍, 
സമൃദ്ധി കടിച്ചീമ്പിവലിച്ചെറിഞ്ഞ, കോഴിക്കാലുകളില്‍ ‍നിന്ന് ശേഷിച്ച ഇറച്ചി നാരുകള്‍
കടിച്ചു കുടഞ്ഞു, ചിറിതുടക്കുന്നു ഏതാനും പൂച്ചക്കുട്ടികള്‍ ‍.. 

ഖുമാമ (വേസ്റ്റ് ബോക്സ്‌ )യിലേക്ക് തലയിട്ടു ഇന്നലത്തെ വിഴുപ്പില്‍
നിന്ന് ഇന്നത്തെ പകല്‍   പരതുകയാണ്‌ പാറക്കറുപ്പുള്ള  പാവം ഒരമ്മ. 
പിറകില്‍ കുറുകെകെട്ടിയ അമ്മ ത്തൊട്ടിലില്‍ പരിസരം മറന്നു ഉറങ്ങുകയാണ് അവളുടെ ചുരുണ്ട  മുടിയുള്ള കാര്‍വര്‍ണ്ണന്‍ കുട്ടി.


സുഭിക്ഷതയുടെ എണ്ണപ്പാടങ്ങളില്‍ നാട്ടിലെ  പോലെ പാവങ്ങള്‍
ഉണ്ടാവില്ലെന്നയിരുന്നു വിചാരം. വിശപ്പിനും ദാരിദ്ര്യത്തിനും സ്വന്തമായി ഒരു നാടുമില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവുണ്ടാകുന്നത് വളരെ വൈകിയാണ്. 


നിരത്ത് വിജനമാണ്. ഇടയ്ക്ക്, മടിയനായ കുട്ടി സര്‍ക്കാര്‍ സ്കൂളിലേക്ക് പോകുംപോലെ ചിണുങ്ങി നീങ്ങുന്ന അപൂര്‍വ്വം  ചില വാഹനങ്ങള്‍.  

എ . സി. പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നിട്ടും ചൂടിനു കുറവൊന്നുമില്ല.
കാര്‍ ഇത്തിരി പഴയതാണ്. 

അടുത്ത നാട്ടില്‍ പോക്കിന് കിട്ടിയ കാശിനു ആര്‍ക്കെങ്കിലും  കൊടുക്കണം. 
തിരിച്ചുവന്നിട്ട് ചിന്തിക്കാം ബാക്കി കാര്യങ്ങളൊക്കെ.
കൂട്ടത്തില്‍ ‍ രണ്ടു ടയറുകള്‍ തനി മൊട്ടയായിരിക്കുന്നു.

ഒരാള്‍  മുന്നിലും, മറ്റെയാള്‍  പിന്നിലും. 
എന്നാണാവോ അവര്‍  പാതി വഴിയില്‍ സേവനം മതിയാക്കി 'ടാറ്റാ' പറയുന്നത്. മുമ്പൊരിക്കല്‍ 
ഒരു ടയര്‍ പഞ്ചറായതാണ്. അന്ന് സ്പെയര്‍ ടയര്‍ കൊണ്ട് തല്‍ക്കാലം രക്ഷപ്പെട്ടു. അതിത് വരെ അടച്ചിട്ടില്ല. 
ഒരു പുതിയടയര്‍ ‍ വാങ്ങണമെന്നു കരുതിയിട്ടു കാലം കുറച്ചായി. 
എല്ലാം നീട്ടിവെക്കുന്ന ഈ ദുശ്ശീലം കൂടപ്പിറപ്പാണ്. എന്നാണാവോ പറ്റെ കുടുങ്ങുക.  
ഇന്ന് എന്ത് കൊണ്ടോ അങ്ങിനെ ഒരു ചിന്ത അകത്തിരുന്ന് മീശ പിരിച്ച് വല്ലാതെ വിരട്ടുന്നുണ്ട്.

ഉഷ്ണകാലം അതിന്റെ സര്‍വവിധ ഐശ്വര്യങ്ങളുമായി പൂത്തുനില്‍ക്കുന്ന കാലമാണിത്. 
ഇവിടുത്തെ തണുപ്പിനും ചൂടിനും പ്രത്യേകമായ ഒരു  കാര്‍ക്കശ്യമാണ്. 
രോമ കൂപങ്ങളില്‍    സൂചിമുനപോലെ തുളഞ്ഞുകയറുന്ന തണുപ്പ്.
തിളച്ചവെള്ളം തലവഴി കോരിയൊഴിക്കും പോലെയുള്ള ചൂട്. 
ഋതുഭേദങ്ങളുടെ ഈ വേഷപ്രച്ഛന്ന മത്സരം എന്തിനാണാവോ എന്ന് പലകുറി ഓര്‍ത്ത്‌  നോക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഉത്തരം കിട്ടിയിട്ടില്ല.

നേരെത്തെ ഇറങ്ങിയത്‌ ഇന്നെങ്കിലും അവനെ കാണണമെന്ന  നിര്‍ബന്ധം  കൊണ്ടാണ്. 

അവന്‍  ജോലിക്കിറങ്ങുംമുമ്പ്   അവിടെയെത്തണം. ഇനിയും നീട്ടിക്കൊണ്ടു പോകാന്‍ കഴിയില്ല.

ഒന്നിച്ചുതാമസിക്കുന്ന കാലത്ത് അവന്റെ കഷ്ടപ്പാടോര്‍ത്ത് ഒരു സഹായമാകട്ടെ എന്ന് കരുതി മനസ്സലിഞ്ഞതാണ്.  
'വാങ്ങുന്ന ഒരാവേശം ആര്‍ക്കും  തിരികെ തരാനുണ്ടാവില്ല. കടം കൊടുക്കുന്നതോടെ ഒരു ശത്രുവിനെ വിലക്ക് വാങ്ങിക്കുകയാണ്' എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു പലരും പരമാവധി പിന്തിരിപ്പിക്കാന്‍  നോക്കിയതാണ്.  

തിരികെ ചോദിയ്ക്കാന്‍ വിളിക്കുമ്പോള്‍  ഫോണെടുക്കാതെ കണ്ടു മുട്ടുമ്പോള്‍ നൂറുകൂട്ടം ഒഴികഴിവുകള്‍ 
പറഞ്ഞ് കണ്ടാലും കണ്ടില്ലെന്നു നടിച്ച് മുങ്ങിക്കളയുന്നവരുടെയും പോക്കറ്റിലുള്ള കാശ് കൊടുത്ത്  

അത് തിരികെ കിട്ടാന്‍ ഭിക്ഷയാചിക്കേണ്ടി വന്നവരുടെയുമൊക്കെ ഉള്ളതും

ഇല്ലാത്തതുമായ കഥകള്‍ ഒരുപാടുണ്ട് പറയാന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും .

ചില സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍  ‘നോ’ എന്ന് പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ തന്നെ പല അബദ്ധങ്ങളില്‍  നിന്നും 

രക്ഷപ്പെടാനാവുമെന്ന തത്വമൊക്കെ അറിയാമായിരുന്നിട്ടും എന്തോ 'ഇല്ല' എന്ന് പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഇന്ന് അവസാനത്തെ അവധി പറഞ്ഞതാണ്. കഴിയാഞ്ഞത് കൊണ്ടാവും. അവന്റെ അവസ്ഥ തനിക്കാണല്ലോ കൂടുതല്‍  അറിയുക.

ഒരേകദേശധാരണ വെച്ചാണ് പോകുന്നത്. കാരിപ്പോള്‍ ഹിറാ സ്ട്രീറ്റിലൂടെ അബ്ഹൂര്‍ ജനൂബിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനിയുമുണ് ഒരുപാട് ഓടാന്‍ . അടുത്തെത്താറാവുമ്പോള്‍ , അവനെ മൊബൈലില്‍ വിളിക്കണം.

പുതിയ പകല്‍ മേക്കപ്പ് കഴിഞ്ഞു അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി സുന്ദരിക്കുട്ടിയായി 

ഇറങ്ങിവരുന്നേയുള്ളൂ.. വഴിയോരങ്ങളിലൊന്നും ആരെയും കാണുന്നില്ല. ഏകാന്തത ഇഷ്ടമാണെങ്കിലും ഇത്തരം ഏകാന്തതകള്‍  ഒരു തരം ഭീതിയുടെ 

അനുദൈര്‍ഘ്യ തരംഗങ്ങളാണ് സൃഷ്ടിക്കുക. ചുറ്റും ആള്‍കൂട്ടമുണ്ടാവുമ്പോഴേ തനിച്ചാവലിനു മധുരമുള്ളൂ. അല്ലാത്തപ്പോള്‍ ഏകാന്തത ഭീകരമാണ്.!

പൊടുന്നനെ, കാതടപ്പിക്കുന്ന വലിയ ഒരു ശബ്ദം കേട്ടാണ് ചിന്തക്ക് സഡന്‍ബ്രേക്ക് വീണത്‌. കാര്‍  ഒന്ന് വെട്ടി വലിയ ശബ്ദത്തോടെ ഒന്ന് കുലുങ്ങി. പാമ്പിഴയും മാതിരി ഒന്നുലഞ്ഞു.

പിന്നെ റോഡില്‍ എന്തോ ഉരഞ്ഞതിന്റെ അതി ദയനീയമായ തേങ്ങി കരച്ചില്‍ ‍..!

ബ്രേക്ക് ചവിട്ടാതെ തന്നെ വണ്ടി നിന്നു..! ഡോര്‍  തുറന്നു നോക്കുമ്പോള്‍ 'അവന്റെ' കാറ്റുപോയിരിക്കുന്നു..! മറ്റാരുടേതുമല്ല; പിന്നിലെ മൊട്ടയുടെ...!!!

വരാനിരിക്കുന്ന ഒരു രംഗത്തിന്റെ റിഹേഴ്സലായിരുന്നു അല്പം മുമ്പ് മനസ്സില്‍ നടന്നിരുന്നത് എന്ന് വല്ലാത്ത ഒരു ആധിയോടെ ഓര്‍ത്തു .  വിജനമായ ഈ സ്ഥലത്ത് ഇങ്ങിനെ ഒരു അവസ്ഥ വരുമെന്ന് വിചാരിച്ചതല്ല . ഇനി എന്ത് ചെയ്യും? മാറ്റിയിടാനുള്ള ടയറും കാറ്റ് പോയതാണല്ലോ എന്റെ പടച്ചോനെ..

'വര്‍ഷ 'കള്‍ ‍ (വര്‍ക്ക്‌ഷോപ്പ് ) തുറക്കാനിനിയുമുണ്ട്  മണിക്കൂറുകള്‍ . ഈ 'മഹാനവര്‍കളെ' കെട്ടിവലിച്ചു കൊണ്ട് പോകാനും വേണ്ടേ അതിനു പറ്റിയ  ഒരു വണ്ടി? ടാക്സി പിടിച്ച് ടയര്‍  കൊണ്ട് പോയി പഞ്ചറടപ്പിക്കാമായിരുന്നു . അതിനു ഈ കൊച്ചുവെളുപ്പാന്‍ കാലത്ത് ആരെയാണ് കിട്ടുക? തനിക്കായി ഏത് വര്‍ക്ക്ഷോപ്പാണ് ഇപ്പോള്‍  തുറന്നിട്ടിരിക്കുക? അന്നേരം മനസ്സില്‍  നിന്ന് ‘കടം’ എന്ന സങ്കടം ഇറങ്ങിപ്പോയി ആ കസേരയില്‍  ‘ശകടം’ വന്നു കാലിന്മേല്‍ കാല് കയറ്റി വെച്ച് ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.. 
അങ്ങിനെ ചിന്തിച്ചപ്പോള്‍   ആ അസമയത്തും ഉള്ളില്‍  ചിരി പൊട്ടി.

ഒന്ന് രണ്ടു കാറുകള്‍ക്ക്  നേരെ കൈ നീട്ടി. മുഖത്തേക്ക്പോലും നോക്കാതെ അവരൊക്കെ ‘നെവര്‍ മൈന്റിന്റെ' ആക്സിലേറ്ററില്‍ ആഞ്ഞു കാല്‍വെച്ചു. 'ഉജ്റ:' (ടാക്സി ) എന്ന ബോര്‍ഡ്  വെച്ച വല്ല കാറും വരണേ എന്ന് പ്രാര്‍ഥിച്ചു  കൊണ്ട് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍  വന്നു ഒന്ന് രണ്ടെണ്ണം. 
പക്ഷെ രണ്ടിലുമുണ്ട് നേരത്തെ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ച യാത്രക്കാര്‍ !

ഒടുവില്‍ , ഇനിയെന്ത് ചെയ്യുമെന്നറിയാതെ നിന്ന് വിയര്‍ക്കുമ്പോള്‍ , അകലെ നിന്ന് ഒരാള്‍ നടന്നു വരുന്നത് കണ്ടു. ഒരു മധ്യവയസ്ക്കന്‍ ‍. പ്രഭാത സവാരിക്കിറങ്ങിയ മട്ടും മാതിരിയും വേഷഭൂഷാദികളും. ആരോഗ്യ ദൃഡഗാത്രന്‍  . സുമുഖന്‍ ‍. വെട്ടി വെടിപ്പാക്കി നന്നായി പരിപാലിച്ചു പോരുന്ന തിങ്ങിയ താടി. മുഖത്ത് കാരുണ്യത്തിന്റെ നിറ പ്രസാദം. നന്മയുടെ പ്രകാഷപ്പോട്ടുകള്‍  ലൈവ് ആയി സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്യുന്ന കണ്ണുകള്‍  ഒരു മനുഷ്യനെ കാണുമ്പോഴേക്കും മനസ്സിങ്ങനെ നിറയുന്നോ? എന്തെന്നില്ലാത്ത ആശ്ചര്യം തോന്നി. ‍   

ഹൃദയത്തിലിറ്റി വീഴുന്ന അഭിവാദ്യമധുരവുമായി  അദ്ദേഹം വെളുത്തു തുടുത്ത കരം നീട്ടി.

ഒരു ചൂടുള്ള ഹസ്തദാനത്തിന്റെ സ്നേഹശ്രുതി എന്നോണം : 'കൈഫല്‍ ഹാല്‍..? (എന്തുണ്ട് വിശേഷം) തുളുമ്പി വീണു. 'എഷ് ഫി മുശ്കില .. അയ്യു ഖിദ് മ: യാ മുഹമ്മദ്‌..? (എന്ത് പറ്റി? വല്ല സഹായവും വേണോ?)

'ശുക്റന്‍ .. ഹയ്യാകല്ലാഹ് .. ( നന്ദി ; ദൈവം താങ്കളെ സുഖമായി ജീവിപ്പിക്കട്ടെ ) എന്ന ഉപചാര വാക്കുകളോടെ വിഷയം ഏതാനും വാചകങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹത്തെ ധരിപ്പിച്ചു. വല്ല മെക്കാനിക്കല്‍ പ്രോബ്ലവുമാണ് എന്നാണ് അദ്ദേഹം കരുതിയത്‌ എന്ന് തോന്നുന്നു. എക്സ്ട്രാ ടയര്‍ ‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ മാറ്റിയിടാന്‍ സഹായിക്കാമെന്നായി അദ്ദേഹം. ജാള്യതയോടെ  ഉള്ളത് തുറന്നു പറഞ്ഞു:

'അല്ലാഹുല്‍  മുസ്തആന്‍' (ദൈവം നിങ്ങളെ സഹായിക്കട്ടെ..) 
സലാം പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം നടന്നു നീങ്ങി.

വീണ്ടും അസ്വസ്ഥതയുടെ വിജനമായ തെരുവിലേക്ക്. പിന്നെയും വാഹനങ്ങള്‍ക്ക് കൈകാണിച്ചു പരിഹാസ്യ നായിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരു പത്തുപതിനഞ്ചു മിനിട്ട് കഴിഞ്ഞു കാണും . അകലെ നിന്ന് അതിവേഗം പറന്നുവന്ന ഒരു

ലക്ഷ്വറി കാര്‍  തൊട്ടരികില്‍  നിശ്ശബ്ദതയുടെ ഓരം ചേര്‍ന്ന്  നിന്നു. കാറില്‍ നിന്ന് ‌ ശുഭ്രവസ്ത്രത്തിന്റെ കുലീനതയില്‍ നിന്ന്‌ ഒരാള്‍  ഇറങ്ങി വന്ന്‌ സലാം പറഞ്ഞു.  

വിസ്മയത്തിന്റെ ആകാശക്കണ്ണുമായി ആ മുഖത്തേക്ക് ഒന്നേ നോക്കിയുള്ളൂ.. അതയാള്‍  തന്നെ..!

നേരത്തെ വന്ന്‌ കുശലം ചോദിച്ചു പോയ ആള്‍ ...!

ആ കണ്ണുകളില്‍ 'വാഹനമൊന്നും കിട്ടിയില്ല അല്ലെ? ' എന്ന ഒരു ചോദ്യം വീര്‍പ്പുമുട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. 'ഫദ്ദല്‍  ഇര്‍കബിസ്സയ്യാറ:' (പ്ലീസ്, കാറില്‍ കേറൂ)

സ്റ്റെപ്പിനി ടയര്‍ കാറിന്റെ ഡിക്കിലിട്ട് അനുസരണയുള്ള ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ, വില കൂടിയ സുഗന്ധ ലേപനത്തിന്റെ ഊഷ്മളത മുറ്റി നില്‍ക്കുന്ന  പതുപതുത്ത സ്നിഗ്ദ്ധതയില്‍ അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം..

ഒരു കാര്യം തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. പുതിയ ഒരു ടയര്‍  വാങ്ങുക തന്നെ. അത് അദ്ദേഹത്തോട് 

പറയുക തന്നെ ചെയ്തു.

'നേരത്തെ തുറക്കുന്ന ഒരു 'വര്‍ഷ ' എനിക്കറിയാം..നമുക്ക് അങ്ങോട്ട്‌ പോകാം.

സ്വതസിദ്ധമായ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള്‍ മനസ്സ് അങ്ങിനെ പരിഭാഷപ്പെടുത്തി.

കാര്‍ കുതിച്ചു പാഞ്ഞു.

ഇപ്പോള്‍ , പുലര്‍ക്കാലത്തിന്റെ ഉറക്കച്ചടവില്‍  നിന്ന്‌ തെരുവ് സജീവതയിലേക്ക് 

ഉണര്‍ന്നു  തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

ഏറെ നേരത്തെ ഓട്ടത്തിന് ശേഷം ഒരു വര്‍ഷയുടെ  മുമ്പില്‍ കാര്‍ ‍ നിന്നു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു. അത് തുറന്നിരിക്കുന്നു. ഹൃദയപൂര്‍വ്വം  നന്ദി പ്രകാശിപ്പിച്ചു സലാം പറഞ്ഞു പിരിയാമെന്നാണ് കരുതിയത്‌. പുതിയ ടയര്‍ വാങ്ങി  ഒരു ടാക്സി പിടിച്ചു പോകാമെന്നും. അതിനു മുതിരുമ്പോള്‍  അതിശയത്തിന്റെ കൊടു മുടിയിലേക്ക് പിടിച്ചുയര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് 

അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു:

'ടയര്‍ വാങ്ങി വരൂ.. ഞാന്‍  കാറിലിരിക്കാം.'

പഴയ ടയര്‍  അടര്‍ത്തിയെടുത്ത് പുതിയത് ഫിറ്റ്‌ ചെയ്യാന്‍ കുറച്ചു സമയമെടുത്തു.

തിരിച്ചു വീണ്ടും അബ്ഹൂര്‍  ജനൂബിലേക്ക്..

ഇസ്തിരിയുടെ ചൂട് വിട്ടു മാറാത്ത ,  മഞ്ഞു തുള്ളിയുടെ വെണ്മ മുറ്റിയ മേല്‍ക്കുപ്പായം മടക്കിക്കുത്തി, ടയര്‍ മാറിയിടാന്‍ സഹായിച്ച് അദ്ദേഹം വീണ്ടും വിസ്മയിപ്പിക്കുക തന്നെയായിരുന്നു..!

എല്ലാം കഴിഞ്ഞ്, കയ്യില്‍ പുരണ്ട അഴുക്കു കഴുകാന്‍ , അത്യാവശ്യത്തിനു കാത്തുവെച്ച വെള്ളകാനില്‍ നിന്നു അദ്ദേഹം കൈക്കുമ്പിളിലേക്ക് മെല്ലെ   പകര്‍ന്നത് സ്നേഹമായിരുന്നോ,

കാരുണ്യമായിരുന്നോ, എന്ന് ഇന്നും അറിയില്ല..!

അന്നേരം നന്ദിയുടെയും കടപ്പാടിന്റെയും ഭാരം താങ്ങാനാവാതെ , കുനിഞ്ഞു പോയ ശിരസ്സുയര്‍ത്തി  ആ മുഖത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോള്‍  അദ്ദേഹം ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു.

ദൈവത്തിനു മാത്രമറിയാവുന്ന ഭാഷ യായിരുന്നു ആ ചിരിക്ക്..!