ശൈശവവും വാര്‍ധക്യവും

ശൈശവവും വാര്‍ധക്യവും മനുഷ്യ ജീവിതത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ടു ഘട്ടങ്ങളാണ് .
രണ്ടും തമ്മില്‍ കുറെ സാമ്യങ്ങളുണ്ട് . ഒരു പാട് അന്തരങ്ങളും .

ഒരു നിലക്ക് രണ്ടു ഘട്ടവും ഒരു പോലെയാണ് .
ബുദ്ധിക്കുറവ് , ക്ഷമക്കുറവ് , വകതിരിവില്ലായ്മ ഇതൊക്കെ രണ്ടു ഘട്ടത്തിലും
പ്രകടമാകുന്നു . അത് കുട്ടിയില്‍ വികൃതിയായും വയസ്സായവരില്‍
വാശിയായും പരിണമിക്കുന്നു .
വ്യത്യാസം ഇവിടെയാണ്‌ .
കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ വികൃതി നാം ആസ്വദിക്കുന്നു .
പക്ഷേ വൃദ്ധ രുടെ വാശി നമ്മെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്നു .

ജീവിതം തുടങ്ങുന്നത് ശൈശവത്തോടെ ആണെങ്കില്‍ ജീവിതം അവസാനിക്കുന്നത്‌ കൂടുതലും വാര്‍ധക്യത്തോടെയാണ് .
ശൈശവം ഇല്ലാത്ത ജീവിതമില്ല ,
പക്ഷെ വാര്‍ധക്യമാകാതെയും ജീവിതം അവസാനിക്കാം .

ശൈശവ ഘട്ടമാണ് ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും ഹൃദ്യമായ കാലം .
ഓര്‍മ്മകളില്‍ പോലും മധുരം നിറയുന്ന വീണ്ടും തിരിച്ചു വന്നെങ്കില്‍
എന്ന് ഓരോ മനുഷ്യനും ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഘട്ടം .
എന്നാല്‍ വാര്‍ധക്യമാകട്ടെ അത് ആരും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല .
ഒരു നര കാണുമ്പോഴേക്കും അസ്വസ്ഥത ആരംഭിക്കുകയായി .

ശൈശവം മറ്റുള്ളവരെ ആശ്രയിക്കാതെ ജീവിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത കാലമാണ് .
വാര്‍ധക്യവും അങ്ങനെ തന്നെ .

കുട്ടിക്ക് എല്ലാവരും കൂടെ വേണം ,
അവനെ എടുക്കണം , കളിപ്പിക്കണം , കുളിപ്പിക്കണം , ഉടുപ്പ് ഇടുവിക്കണം ,
ഉമ്മ കൊടുക്കണം , ഭക്ഷണം കൊടുക്കണം , ഉറക്കണം .
ഇതിനൊക്കെ സ്വാഭാവികമായും ഒരുപാട് കരങ്ങളുണ്ടാകും .
മത്സരമായിരിക്കും കുട്ടിയെ കളിപ്പിക്കാന്‍ , കുളിപ്പിക്കാന്‍ , ഊട്ടാന്‍ ,
ഉറക്കാന്‍.

ഈ പറഞ്ഞതൊക്കെ വാര്‍ധക്യത്തിലും ആവശ്യമാണ്‌ .
ഒരു വൃദ്ധനും വൃദ്ധയും ഇതൊക്കെ അതിയായി ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട് . തന്റെ മകന്‍ / മകള്‍ / വേണ്ടപ്പെട്ടവര്‍ ഒക്കെ ഒന്നടുത്തു വന്നിരുന്നെങ്കില്‍ , ഒന്ന് തലോടിയെങ്കില്‍ , ഒന്ന് കുളിപ്പിച്ച് തന്നെങ്കില്‍ , ഒരുരുള വായില്‍ വെച്ച് തന്നെങ്കില്‍ എന്ന് അതിയായി ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടാവും ഓരോ വൃദ്ധ മനസ്സും .
പക്ഷേ ഈ 'കുട്ടി'യെ കളിപ്പിക്കാനോ കുളിപ്പിക്കാനോ ഊട്ടാനോ കൂടുതല്‍ കൈകള്‍ ഉണ്ടാവില്ല .
ആര്‍ക്കും താത്പര്യമുണ്ടാവില്ല .

ഇതു കൊണ്ടൊക്കെയാണ് വാര്‍ധക്യം ശാപമാകുന്നത് .
കഷ്ടതയുടെ കാലഘട്ടം ആയി മാറുന്നത്.
മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് ഭാരമാകരുതെ എന്ന് ഓരോ മനുഷ്യനും എപ്പോഴും ഉള്ളുരുകി പ്രാര്‍ഥിക്കുന്നത് .

ശിശു ആവുമ്പോള്‍ ആരെങ്കിലും അവനെ അവഗണിച്ചാല്‍ ഒരു പക്ഷെ അതവനില്‍ വലിയ പ്രത്യാഘാതം ഒന്നും സൃഷ്ടിക്കില്ല .
പക്ഷേ , വാര്‍ ധക്യത്തില്‍ മക്കളുടെ അവഗണന ആ മനുഷ്യന്‍ മരിക്കും വരെ അയാളെ നീറ്റിക്കൊണ്ടിരിക്കും . പക്ഷേ , അവര്‍ എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കും .

കുട്ടി ആവശ്യമുള്ളതൊക്കെ അലറിക്കരഞ്ഞു നേടിയെടുക്കും .
എന്നാല്‍ വാര്‍ ധക്യം പുറത്തു കരയില്ല ,
അകത്തു പെയ്യുന്നുണ്ടാകും . പെയ്തു പെയ്തു കണ്ണീര്‍ വറ്റിയിട്ടുണ്ടാവും .

കുട്ടി വളര്‍ന്നു വലുതാവും എന്നും തനിക്കു താങ്ങും തണലും ആവുമെന്നും കരുതി അവനെ കണ്ണിലെണ്ണ ഒഴിച്ച് നാം നോക്കുന്നു . മാതാപിതാക്കളെയോ ഇനി എന്തിനു കൊള്ളാം
എന്ന രീതിയില്‍ അവഗണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു .

നാളെ ഇതേ അവസ്ഥ തനിയാവ ര്‍ ത്തനം പോലെ തനിക്കും വരും എന്ന് ഞാനും നിങ്ങളും മറക്കുന്നു . അപ്പപ്പോഴത്തെ നമ്മുടെ സുഖവും സൌകര്യങ്ങളും നമ്മെ അതിനു പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു .

'എന്നെ ചെറുപ്പത്തില്‍ വളര്‍ത്തിയ പോലെ എന്റെ മാതാപിതാക്കള്‍ക്ക് നീ കാരുണ്യം ചൊരിയേണമേ 'എന്ന് പ്രാര്‍ഥിക്കാനും മാതാപിതാക്കളോട് 'ഛെ ' എന്ന വാക്ക് പോലും ഉച്ചരിക്കരുത് അവര്‍ക്ക് നീ കാരുണ്യത്തിന്റെ ചിറകുകള്‍ താഴ്ത്തി കൊടുക്കണം
എന്നും വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥം കര്‍ശനമായി പറഞ്ഞു വെച്ചതും ഇത് കൊണ്ടാവും .