സമര്‍പ്പണം

ഇന്നലെ ഓഫീസിലേക്ക് പോകാന്‍ വാഹനവും കാത്തു നില്ക്കുന്നതിനിടെ കാലിലെന്തോ തടഞ്ഞു . എന്തിലോ ഒന്ന് ചവിട്ടി .
വല്ല കടലാസും ആണെന്ന് കരുതി . നോക്കുമ്പോള്‍ കടലാസല്ല .
അമ്പത് റിയാലാണ് . ആരുടെയെങ്കിലും പേഴ്സില്‍ നിന്ന് വീണതാവും .

ഞാനതെടുക്കാതെ വാഹനത്തില്‍ കേറി .
'വീണു കിട്ടുന്ന ഒരു സാധനവും എടുക്കരുത്' എന്ന് ഉമ്മ ചെറുപ്പത്തിലെ പഠിപ്പിച്ചതാണ് .

ഒരിക്കല്‍ കുട്ടി ആയിരിക്കുമ്പോ ള്‍ ഇത് പോലെ ഒരു രണ്ടു ഉറുപ്പിക വഴിയില്‍ നിന്ന് കിട്ടി . ഞാനതെടുത്ത് വീട്ടിലേക്കു ചെന്ന് ഉമ്മയോട് പറഞ്ഞു :

ഉമ്മാ എനിക്ക് രണ്ടുറുപ്പ്യ കിട്ടി വജ്ജ്ന്ന് (വജ്ജ് - വഴി )
അന്ന് രണ്ടുറുപ്പ്യ ക്കൊക്കെ വലിയ വിലയുള്ള കാലമാണ് .
ഉടനെ ഉമ്മ എന്നോട് പറഞ്ഞു :

'ആരാന്റെ മൊതല് എടുക്കാന്‍ പാടില്ല
ഇത് കിട്ട്യേടത്ത് തന്നെ കൊണ്ടോയി ഇട് '

അന്ന് ഉമ്മ പറഞ്ഞ പോലെ ചെയ്തു .
കിട്ടിയ ഇടത്ത് തന്നെ കൊണ്ട് പോയി ഇട്ടു .

പിന്നീട് പലപ്പോഴും വഴിയില്‍ പലതും വീണു കിടക്കുന്നത്
കണ്ടിട്ടുണ്ട് . എടുക്കില്ല . അന്നേരം ഉമ്മയുടെ മുഖം മനസ്സില് തെളിയും . അപ്പോഴും ഉമ്മയെ ഓര്‍ത്തു .
കൂട്ടത്തില്‍ മറന്നു പോയിരുന്ന ഒരു അനുഭവം കൂടി
ഓര്‍ മ്മ യിലെത്തി .

ഒരു മധ്യവസ്ക്കനി ല്‍ നിന്ന് ഓര്‍മ്മകള്‍ ഒരു പത്തു വയസ്സുകാരനിലേക്ക് പിറകോട്ടു പറന്നു .

അവിടെ മൂന്ന് മുഖങ്ങള്‍ ചിരി തൂകി നില്ക്കുന്നുണ്ട് .
ഒന്ന് : എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ശങ്കരന്‍ മാഷിന്റെ
രണ്ട് : കൂടെ പഠിച്ചിരുന്ന റംലയുടെ
മൂന്ന് : പ്രിയപ്പെട്ട ഉമ്മയുടെ .

ഇരിങ്ങാട്ടിരി എ എം എല്‍ പി സ്കൂളിലെ അഞ്ചാം ക്ലാസ് വിദ്യാര്‍
ഥി ആണ് ഞാന്‍ . അക്കാലത്ത് ആഴ്ച അവസാനം ലാസ്റ്റ് പിര്യേഡ്‌ സാഹിത്യ സമാജം ഉണ്ടാകും .
കുട്ടികള്‍ അവരവരുടെ കഴിവുകള്‍ പ്രകടിപ്പിക്കും . പാട്ടും പ്രസംഗവും ഡാന്‍സും പദ്യം ചൊല്ലലും ഒക്കെ ഉണ്ടാകും .
പിന്നെ ഉപന്യാസവും .

ഓരോ ആഴ്ചയ്ക്കുള്ള വിഷയം നേരത്തെ കണ്ടെത്തും .
പ്രസംഗവും പ്രബന്ധവും ആ വിഷയത്തെ കുറിച്ചാവണം .

പ്രസംഗം പ്രബന്ധം എന്നൊക്കെ പറയുമെങ്കിലും വലിയ നിലക്ക് പ്രസംഗിക്കാനോ പ്രബന്ധം അവതരിപ്പിക്കാനോ ഒന്നും ഒരു കുട്ടിക്കും കഴിയില്ല . എന്നാലും ചിലരൊക്കെ എന്തെങ്കിലും പറയും .

സഭാ കമ്പം തീര്‍ ക്കാനായാല്‍ അത്രയും ആയല്ലോ എന്ന് കരുതിയാവണം മാഷ്‌ അങ്ങനെ ചെയ്യിപ്പിച്ചി രുന്നത് എന്ന് ഇന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നു .

പാട്ട് പാടാ നൊ ന്നും എനിക്കറിയില്ല . പ്രസംഗം എന്ന് പറഞ്ഞു ഇടയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു പോരും . മുട്ടുകള്‍ കൂട്ടിയിടിക്കും . വായിലെ വെള്ളം വറ്റും . എന്നാലും സാറിന്റെ നിര്‍ബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി പേടിച്ചാണെങ്കിലും ഒരു കൈ നോക്കും .

പ്രസംഗത്തിനും പ്രബന്ധത്തിനുമായി കൊച്ചു കൊച്ചു വിഷയങ്ങളാവും തെരഞ്ഞെടുക്കുക . അതും കുട്ടികള്‍ കണ്ടെത്തുകയാണ് ചെയ്യുക . അച്ചടക്കം , വായന, സ്നേഹം , അമ്മ അങ്ങനെ കൊച്ചു കുട്ടികള്ക്ക് കൂടി എന്തെങ്കിലും പറയാന്‍ പറ്റുന്ന വിഷയങ്ങള്‍ .

ഒരിക്കല്‍ 'സത്യം പറയല്‍' എന്ന വിഷയം ആണ് തെരഞ്ഞെടുത്തത്
എന്ന് കണ്ടപ്പോള്‍ മാഷോട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു :

'സര്‍ പ്രബന്ധത്തിന് എന്റെ പേര് എഴുതിക്കോളൂ . അങ്ങനെ പറയാന്‍ ഒരു ധൈര്യം കിട്ടിയതിന്റെ പിന്നില്‍ വേറെ ഒരു ഉപകഥ ഉണ്ട് .
അത് ഈ കുറിപ്പിന്റെ അവസാനം മനസ്സിലാകും .

നിശ്ചയിച്ച ദിവസം വന്നു . ആദ്യം സ്വാഗതം .
ക്ലാസ് ലീഡര്‍ .
ഉദ്ഘാടനത്തിന് ഒരു കുട്ടി - പേര് ഓ ര്‍ മ്മയില്ല -
അത് കഴിഞ്ഞാണ് പ്രബന്ധം .

മുമ്പേ എഴുതി തയ്യാറാക്കി കൊണ്ട് വന്നിരുന്നു ഞാന്‍ .
കുറെ വട്ടം വായിച്ചു പഠിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു .
അത് കൊണ്ട് കുറച്ചൊക്കെ ധൈര്യം ഉണ്ട് .
പിന്നെ നോക്കി വായിക്കുകയും ആണല്ലോ .

നന്നായി അവതരിപ്പിച്ചു . നല്ല കയ്യടി കിട്ടി .
ശങ്കരന്‍ മാഷ് പ്രബന്ധ വായന കഴിഞ്ഞു എന്നെ അനുമോദിച്ചു കുറെ പറഞ്ഞു .
പക്ഷേ ആ വാക്കുകള്‍ ഒന്നും എന്റെ മനസ്സിനെ സന്തോഷിപ്പിച്ചില്ല
എന്ന് മാത്രമല്ല വല്ലാത്ത ഒരു വിഷമം തോന്നിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു .

ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു റംല എന്റെ അടുത്തു ഓടി വന്നു ചോദിച്ചു .
'നൊണ പറയരുത് . അത് ഇജ്ജ് സ്വന്തം എയുത്യതാണോ.. ' ?

ഞാനൊന്നു പരുങ്ങി . സമ്മതിക്കാനും വയ്യ സമ്മതിക്കാതിരിക്കാനും വയ്യ . ഞാന്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നു .

അപ്പോഴാണ്‌ അവളുടെ അടുത്ത കമന്റ് .
അത് മദ്രസ്സയിലെ നാലാം ക്ലാസ്സിലെ അഖ് ലാഖ് ത്തെ 'സത്യം പറയല്‍ ' ഈച്ച കോപ്പി അടിച്ചതല്ലേ ?

ഞാനാകെ ചമ്മി പോയി .
അവള്‍ അതും പറഞ്ഞു ഓടിപ്പോയി

ഞാനും അവളും സ്കൂളില്‍ മാത്രമല്ല മദ്രസ്സയിലും 

ഒരേ ക്ലാസ്സിലായിരുന്നു .

അവള്‍ പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു .
മദ്രസ്സയിലെ ആഖ് ലാ ഖിലെ 'സത്യം പറയല്‍ ' എന്ന അറബി മലയാളത്തിലുള്ള പാഠം മലയാളത്തിലാക്കി
അവതരിപ്പിച്ചതാണ് ഞാന്‍ !!

എനിക്ക് വലിയ വിഷമം തോന്നി .
അവള്‍ അത് കണ്ടു പിടിച്ചതില്‍ മാത്രമല്ല ശങ്കരന്‍ മാഷ് പറഞ്ഞതിനൊന്നും ഞാനര്‍ഹനല്ല എന്ന വിഷമവും ഉണ്ടായിരുന്നു .

അന്ന് വീട്ടില് ചെന്നപ്പോള്‍ ഉമ്മാനോട് ഞാന്‍ ഉണ്ടായതൊക്കെ
പറഞ്ഞു . 'സാരല്ല , കയിഞ്ഞത് കയിഞ്ഞു .
നാളെ മാസ്റ്റൊട് പോയി സത്യം പറയണം .
ഉമ്മ പറഞ്ഞു .

ഞാന്‍ പിറ്റേന്ന് സ്കൂളില്‍ ചെന്ന് ഇന്റര്‍ വെല്‍ സമയത്ത് സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്ക്‌ മടിച്ചു മടിച്ചു ചെന്നു .
ഉള്ളില്‍ പേടിയുണ്ട് .
മാഷ്‌ എന്താണ് പറയുക എന്നറിയില്ല .
ഹൃദയം പടാ പാടാ മിടിക്കുന്നുണ്ട്‌

ചെല്ലുമ്പോള്‍ മാഷെ കസേരയില്‍ അദ്ദേഹം ഉണ്ട് .
മെല്ലെ ചെന്ന് ഒറ്റ വീര്‍ പ്പിന് എങ്ങനെയൊക്കെയോ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു .

മറുപടി എന്ത് പറയും എന്ന് അറിയാതെ പേടിച്ചു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍
അദ്ദേഹം എന്റെ പുറത്തു തട്ടി പറഞ്ഞു :
മിടുക്കന്‍ ! നല്ല കുട്ടി . തെറ്റ് ആര്‍ക്കും പറ്റും അത് തിരിച്ചറിയുന്നതും എറ്റു പറയുന്നതും നല്ല കുട്ടികളുടെ ലക്ഷണമാണ് .

പിറ്റേന്ന് ക്ലാസ്സില്‍ വന്നപ്പോള്‍ മാഷ് ഈ വിഷയം എല്ലാ കുട്ടികളോടും പറഞ്ഞു . എന്നിട്ട് എന്റെ ആ സമീപനത്തെ ഒരു പാട് അഭിനന്ദിച്ചു .
ആ വാക്കുകള്‍ തേന്മഴ പോലെയാണ് മനസ്സില്‍ പെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നത് !

മരണപ്പെട്ടു പോയ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഉമ്മാക്കും
ഇപ്പോഴും ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന എന്റെ പ്രിയങ്കരനായ ശങ്കരന്‍ മാഷ്ക്കും
ഒരു പാവം വീട്ടമ്മയായി കഴിയുന്ന എന്റെ പ്രിയ കൂട്ടുകാരി
റംലത്തിനും സമര്‍പ്പണം