ജോലി ഒറ്റ ഷിഫ്റ്റ് ആയതു കൊണ്ട് ഉച്ചഭക്ഷണം വൈകുന്നേരം
ഓഫീസില് നിന്ന് വന്നിട്ടേ കഴിക്കാറുള്ളൂ . ഓഫീസിലേക്ക് പോകുമ്പോള് മെസ്സില് നിന്ന്
ഒരു കുഞ്ഞു ബോക്സില് ഇത്തിരി പ്രാതല് കൂടെ കരുതും.
ഉപ്പുമാവോ , മക്കറോണയോ , ഗോതമ്പ് നുറുക്കോ , ഒക്കെയായി വ്യത്യസ്തമായ പ്രഭാത ഭക്ഷണം ആവും ഉണ്ടാവുക . അത് ഉച്ചയ്ക്ക് കഴിക്കും . രാവിലെ എന്തെങ്കിലും ഒരു സാന്റ് വിച്ചു കൊണ്ട് ഒപ്പിക്കും .
വൈകുന്നേരം ആണ് 'കുശാലായ' ഉച്ച ഭക്ഷണം !
ഇന്നലെ ഉച്ചയ്ക്ക് 'ലഞ്ച് ബോക്സ്' തുറക്കുമ്പോഴേ എന്തോ ഒരു അരുചി തോന്നി .
കഴിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോള് ഒരു കല്ലുകടി പോലെയും ..
അതുകൊണ്ട് പൂര്ത്തിയാക്കിയില്ല . കളഞ്ഞു .
ഒരു ഗ്രീന് ടീ കുടിച്ചു കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു .
പക്ഷേ വിശപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു . എന്തെങ്കിലും ലഘുവായി കഴിക്കണം .
നാലര വരെ ഒന്നും കഴിക്കാതെ പിടിച്ചു നില്ക്കാന് പറ്റില്ല .
എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാം എന്ന് കരുതി ഓഫീസില് നിന്ന് താഴെ ഇറങ്ങി .
അടുത്തുള്ള ബൂഫിയ ലക്ഷ്യം വെച്ച് നടന്നു . ചെല്ലുമ്പോള് ബൂഫിയക്കാരന്
ഉച്ചവരെയുള്ള കച്ചവടം മതിയാക്കി അടക്കാനിരിക്കുകയാണ് .
'എല്ലാം കയ്ഞ്ഞു .. അടക്കാ .. ' മലപ്പുറം കാരനായ സൈതാലി പറഞ്ഞു .
ഇനി എവിടെയാ ബൂഫിയ ഉള്ളത് ?
അയാള് കുറെ ദൂരേക്ക് വിരല് ചൂണ്ടി .
പൊരിവെയിലത്ത് അങ്ങോട്ട് നടക്കുന്നത് ആലോചിച്ചു കൂടാ .
ഒടുവില് തൊട്ടപ്പുറത്തുള്ള ഹോട്ടലില് കേറാം എന്ന് വെച്ചു .
'മത് അം ബുഖാരി' എന്ന വലിയ ബോര്ഡുള്ള ഹോട്ടലിലേക്ക് കേറി .
അവിടെ കബ്സയെ ഉള്ളൂ . ലഘുവായി ഒന്നും ഇല്ല .
കുട്ടികള്ക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു കബ്സ .
അവര് പോയതിനു ശേഷം കബ്സ കഴിച്ചിട്ടില്ല . എങ്കില് അത് തന്നെയാവട്ടെ എന്ന് കരുതി
ഒരു ഹാഫ് ചുട്ട കോഴിക്കും -'അല്ഫാം'- ഓര്ഡര് കൊടുത്തു .
അധികം വൈകാതെ ഭക്ഷണത്തളിക മുന്നിലെത്തി .
നോക്കുമ്പോള് വലിയ ഒരു വട്ട പ്പാത്രം നിറയെ ചോറുണ്ട് .
രണ്ടാള്ക്ക് വയര് നിറയെ കഴിക്കാനുള്ള ഭക്ഷണം തളികയില് പരന്നു കിടക്കുന്നു .
രണ്ടു വലിയ കഷണം കോഴി ചുട്ടെടുത്ത പടി ചൂടോടെ ചോറിനു മുകളില്
കിടന്നു പുകയുന്നുമുണ്ട് !!
ഒറ്റയ്ക്ക് എങ്ങനെ കഴിച്ചാലും തീരില്ല . മാത്രമല്ല വൈകുന്നേരം ചെല്ലുമ്പോള് എന്റെ വിഹിതമായ ചോറും മീന് പൊരിച്ചതും സാമ്പാറും പയര് ഉപ്പേരിയും അച്ചാറും വഴിക്കണ്ണുമായി എന്നെയും കാത്തു മെസ്സ് റൂമില് ഇരിക്കുന്നുമുണ്ടാവും .
കുറച്ചു കഴിച്ചു ബാക്കി വെറുതെ കളയേണ്ടി വരും എന്നുറപ്പ് .
അപ്പോഴാണ് ഒരാശയം പെട്ടെന്ന് മനസ്സില് ഉണരുന്നത് .
അന്നേരം ശരീഫ്ക്ക മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തിയത് കൊണ്ടാകണം
അങ്ങനെ ഒരു തോന്നല് ഉണ്ടായത് .
എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ അമ്മാവനാണ് ശരീഫ്ക്ക .
ഖത്തറില് ഒരു അമീറിന്റെ വീട്ടിലെ 'ഹൌസ് ഡ്രൈവര്' .
അദ്ദേഹവും കുടുംബവും ഉമ്രക്കു വന്നതായിരുന്നു .
തികച്ചും അവിചാരിതമായിട്ടാണ് സുഹൃത്തിനോടൊപ്പം അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടു മുട്ടുന്നത് .
സംസാര പ്രിയന് .
അമീറിന്റെ വീട്ടിലെ ഡ്രൈവര് ആണെന്നു പറഞ്ഞപ്പോള് എനിക്ക് ഒരു പാട് കാര്യങ്ങള് ചോദിച്ചറിയണം എന്ന് തോന്നി . സാധാരണക്കാരന്റെ ജീവിതം അല്ലല്ലോ അമീറുമാരുടെത് .
എന്റെ താത്പര്യം മനസ്സിലാക്കിയിട്ടെന്നോണം ശരീഫ്ക്ക പറഞ്ഞു തുടങ്ങി .
എന്റെ അമീര് ഒരു സത്ക്കാര പ്രിയനാണ്
ദിവസവും അതിഥികള് ഉണ്ടാകും. കണ്ടമാനം ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കും . വരുന്നവരൊക്കെ വി ഐ പികളും വിവിഐപി കളും ആയതു കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ ഭക്ഷണം മുക്കാലും ബാക്കിയാവും .
എന്നിട്ട് ബാക്കി വരുന്നത് എന്ത് ചെയ്യും ? എന്റെ ചോദ്യം .
അതല്ലേ രസം . ഉപയോഗിക്കാത്ത ഭക്ഷണം അല്പം പോലും കളയാന് അദ്ദേഹം അനുവദിക്കില്ല . നന്നായി പാക്ക് ചെയ്തു ഭക്ഷണം ആവശ്യമുള്ള ആളുകള്ക്ക് എത്തിച്ചു കൊടുക്കണം
എന്നാണു ഓര്ഡര് . ആ ചുമതല എനിക്കാണ് . ഞാന് എനിക്കറിയാവുന്ന സുഹൃത്തുക്കള്ക്കും മറ്റും അത് കൊണ്ട് പോയിക്കൊടുക്കും .
മിക്ക റൂമിന്റെയും ഒരു കീ എന്റെ പക്കലുണ്ട് . ജോലിക്ക് പോയ കാരണം റൂമില് ആളില്ലെങ്കിലും ഡോര് തുറന്നു ഭക്ഷണം അവിടെ വെച്ച് പോരും .. !!!
ആ അമീറിനോട് എനിക്ക് വല്ലാത്ത ആദരവും ബഹുമാനവും തോന്നി . ഭക്ഷണം കൊണ്ട് ഇവിടുത്തെ ചില പ്രമാണിമാര് കാട്ടിക്കൂട്ടുന്ന പേക്കൂത്തുക ള് അന്നേരം മനസ്സില് തെളിഞ്ഞു . വിശുദ്ധ റമദാനിലൊക്കെ വെറുതെ കളയുന്ന വിലപിടിപ്പുള്ള ഭക്ഷണ സാധനങ്ങള്ക്ക് കയ്യും കണക്കുമില്ല .
സത്യം പറഞ്ഞാല് ആ ഭക്ഷണത്തളികക്ക് മുമ്പിലിരുന്നു ഞാന് ശരീഫ്ക്കയെയും അദ്ദേഹത്തി ന്റെ അമീറിനെയും ഓര്ത്തു .
ഞാന് സപ്ലയര് ബംഗാളിയെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു . ഒരു പ്ലേറ്റ് കൂടി കൊണ്ട് വരാന് .
ബംഗാളി അതുമായി വന്നു .
ആവശ്യത്തിനു മാറ്റിവെച്ചു ബാക്കി മറ്റേ പ്ലേറ്റിലേക്ക് ഇട്ടു .
ഒരുകഷ്ണം കോഴിയും . എന്നിട്ട് അത് പാര്സല് ആയി തരാന് ആവശ്യപ്പെട്ടു .
ഹോട്ടലില് നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി നേരെ ചെന്നത് ഞാന് എന്നും കാണുന്ന വൃദ്ധയായ ഒരു പാവം
കറുത്ത വര്ഗ്ഗക്കാരിയുടെ അടുത്തേക്കാണ് .
ഓഫീസിലേക്ക് പോകുമ്പോഴും തിരിച്ചു പോരുമ്പോഴും ഒക്കെ അവരെ കാണാം . വലിയ ഒരു വേസ്റ്റ് ബോക്സ് ന്റെ അടുത്തു അവരുണ്ടാവും . നിസ്ക്കാരവും മറ്റു കാര്യങ്ങളും ഒക്കെ അവിടെ വെച്ച് തന്നെ . എത്ര രാവിലെയാണ് അവര് വരുന്നത് എന്നറിയില്ല . രാത്രി എപ്പോഴാണ് വീട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു പോവുക എന്നും . ഏതു പൊരിവെയിലത്തും അവരെ അവിടെ കാണാറുണ്ട് .
ഞാന് അവര്ക്ക് ഭക്ഷണപ്പൊതി കൊടുത്തു .
അത് വാങ്ങുമ്പോള് കറുത്ത് കരുവാളിച്ച ആ മുഖം വല്ലാതെ പ്രസന്നമായി .
അവര് പറഞ്ഞു : 'അല്ലാഹ് ആതീക ല് ആഫിയ' - പടച്ചവന് നിനക്ക് സൌഖ്യം പ്രദാനം ചെയ്യട്ടെ -
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ഈജിപ്ഷ്യന് എഴുത്തുകാരനായ മുസ്തഫ ലുത്ഫി മന്ഫലൂത്വി യുടെ
(1876 - 1924 ) പ്രസിദ്ധമായ ഒരു ഗ്രന്ഥം ആണ് 'അന്നളറാത്ത്' . - നിരീക്ഷണങ്ങള്
കവിയും എഴുത്തുകാരനും ആയ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു പാട് പ്രശസ്തമായ ഗ്രന്ഥങ്ങളില് ഒന്ന് .
ആ പുസ്തകത്തില് 'അല് ഗനിയ്യു വല് ഫഖീര് ' - കുബേരനും കുചേലനും - എന്ന ഒരു അധ്യായമുണ്ട് .
അതില് അദ്ദേഹം രണ്ടു മനുഷ്യരെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നു .
രണ്ടു പേരും ഒരേ ആവലാതി പറയുന്നവര് .
രണ്ടു പേര്ക്കും പ്രശ്നം 'വയര് വേദന'യാണ് .
കുബേരന് കൂടുതല് കഴിച്ച കാരണത്താലുള്ള വയറു വേദന
കുചേലന് വിശപ്പ് കാരണമുള്ള വയര് വേദന
ഒടുവില് മന്ഫലൂതി പറഞ്ഞു വെക്കുന്നു .
ഒരാള് തനിക്ക് ആവശ്യമുള്ളത് കഴിച്ചു ബാക്കിയുള്ളത് മറ്റേ ആള്ക്ക് കൊടുത്തിരുന്നു എങ്കില്
രണ്ടു പേര്ക്കും ആവലാതിപ്പെടേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നു ..!!
വിശപ്പറിഞ്ഞവര്ക്കേ അന്നത്തിന്റെ വിലയറിയൂ!
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂആശംസകള് മാഷെ
കണ് തുറപ്പിക്കുന്ന വാക്കുകള്!
മറുപടിഇല്ലാതാക്കൂ